Maureen Bachaus (NL)
Maureen Bachaus studeerde af aan de Academie Beeldende Kunsten in Maastricht en volgde een post-academische opleiding in Amsterdam. Haar werk wordt tentoongesteld in Duitsland, België, de Verenigde Staten, Nederland, Zwitserland,… Haar artistiek talent beperkt zich niet tot de fotografie. Maureen Bachaus staat ook bekend om haar installaties en sculpturen die ze opbouwt rond twee terugkerende thema's, vrijheid van expressie en gedachten en de menselijke identiteit. Haar geknoopte en loshangende koorden, een vaak gebruikte materiaalbron, staan symbool voor tegenstrijdige concepten en emoties; begrenzing, en soms zelfs gevangenschap, maar evengoed de vrijheid die levende wezens kunnen ervaren door de beleving van bepaalde gedachten en emoties. Voor PARKunst realiseerde Maureen Bachaus drie "Installaties" (2014), drie kunstwerken op basis van koorden die doorheen het Park van Woluwe tentoon worden gesteld.

Charley Case (BE)
Charley Case werd in 1969 geboren in Brussel, studeerde af aan La Cambre en ziet zichzelf als wereldburger. Zoals het een wereldburger betaamt, is hij vaak op reis en neemt hij regelmatig deel aan tentoonstellingen zoals "Babel" in het Paleis voor Schone Kunsten in Lille en "Wunderkammer" op de Biënnale van Venetië (2013). Voor PARKunst creëerde Charley Case zijn "Wensboom" (2014) en verzamelt hij boodschappen die hij vlakbij een eeuwenoude moeraseik ophangt. Hij vraagt ook aan kinderen op scholen om boodschappen te schrijven en die te gaan vast prikken bij de boom. Charley Case richtte eveneens een Facebook-pagina op voor de wensboom. Iedereen, van heinde en soms heel ver, kan er een boodschap achterlaten. Met zijn kunstproject creëert Charley Case niet zozeer een traditionele wensboom waar wensen en vragen een eigen plaats krijgen maar een manier om de wensboom zelf, via de boodschappen van kinderen en diegenen die via het internet een boodschap achterlaten, een stem te geven. Hij roept met andere woorden een 'boomforum' in het leven; een forum waar de boom zelf een stem krijgt en een uiting wordt van vrije meningsuiting en expressie, van vrijheid en hoop. Het openlucht-dagboek van de moeraseik.

Isabelle Copet (BE)
In 2011 kreeg Isabelle Copet (1984) van de Franse Gemeenschap de Prix de la Jeune Sculpture en Pleine Air. In 2013 won ze de Louis Schmidt-prijs uitgereikt de ULB en de Gemeente Etterbeek. Voor PARKunst blijft Isabelle trouw aan haar roots: het creëren van sculpturen die geïnspireerd zijn op het unieke universum van het kantwerk en ontworpen zijn voor op het water. Het idee groeide uit de vraag om een privé-zwembad vorm te geven. "Ik wou een zijdeachtig doek over het wateroppervlakte leggen en zien hoe dit op het deinende water beweegt. Ik hou van stoffen, van haken. Mijn mamma is een naaister. Ik vind trouwens dat complexiteit van kantwerk, vanuit grafisch oogpunt dan, enorm fascinerend, Vandaar de drang om me in dit universum te gaan verdiepen." Op PARKunst stelt ze op een van de vijvers van het park haar drijvende sculptuur "Dentelles" (2013) voor.

Rohan Graeffly (BE)
Rohan Graeffly (1975) studeerde als fotograaf af aan La Cambre en is ontegensprekelijk een multidisciplinaire kunstenaar die werkt met beelden en objecten maar evengoed met geluid en tekst. In zijn werk komen steeds twee aspecten terug: identiteit en herinneringen. Die rode draad wordt in zijn recentere werken echter verder uitgesponnen naar een totaal nieuwe dimensie. Rohan Graeffly ontwikkelt, vanuit een ietwat uit de toon vallende en vaak wrange humor, een iconoclastische blik op de heersende machten en het mens-zijn. Rohan Graeffly stelde al tentoon in het Centre d'art contemporain du Luxembourg Belge, in Argos, BPS 22, in het Centre Wallonie-Bruxelles de Paris, in het FRAC in Basse-Normandie,…. Op PARKuns stelt hij "Priez Bourgeois!" (2012) voor.

Mireille Liénard (BE)
Mireille Liénard (1963) studeerde af aan het ESAPV in Bergen en aan La Cambre en leeft en werkt in België, Frankrijk en Griekenland. Ze kreeg, net zoals Isabelle Copet, de Prix de Jeune Sculpture. Voor PARKunst maakte ze 6 blikken met een glazen venster, "Nichoirs adages" (2014) en graveerde ze op het glas van elke doos een korte spreuk. De 6 spreuken zijn filosofische gezegden die allemaal verwijzen naar het thema van de tentoonstelling. "Celui qui n’ose pas regarder le soleil en face ne sera jamais une étoile" - W.Blake "Il commande au soleil d’animer la nature" - Racine "L’homme est un soleil et ses sens, ses planets" - Novalis"La lune est le rêve du soleil" - P.Klee "L’automne raconte à la terre les feuilles qu’elle a prêtées à l’été" - G. Lichtenberg "Une mauvaise herbe est une plante dont on n’a pas encore trouvé les vertus" - R.W.Emerson

Nazaré Mardaga (BE)
Nazaré Mardaga (1984) studeerde af als beeldhouwster aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel. Ze volgde daarna een vervolgopleiding aan de Academie voor Schone Kunsten in Athene en woont momenteel in Griekenland. Haar artistieke benadering is gestoeld op een persoonlijke mythologie die ze doorheen de jaren waarin de natuur en het bovennatuurlijke via verschillende kanalen wortel schoten, voor zichzelf ontwikkelde. Het contact met materie is essentieel: het brute en originele van materie stimuleert haar verbeelding.De natuur neemt een centrale plaats in het werk van Nazaré Mardaga. Het is voor haar dan ook van essentieel belang om in symbiose met die natuur te kunnen werken. Daarom reist ze veel en kiest ze niet langer systematisch voor een vaste standplaats. "Mijn reizen zijn mijn bron van energie en het moment waarop ideeën en creativiteit naar boven komen." Land Art is voor Nazaré Mardaga meer dan alleen een stroming binnen de beeldende kunst; het is een openluchtlaboratorium waar ze zonder begrenzingen nieuwe ideeën kan uit proberen en uitwerken.

Ludovic Menneson (F)
Ludovic Menneson (1985) is gepassioneerd door fotografie en ontwikkelde een artistieke benadering die het begrip van stedelijke ruimte en haar begrenzingen in vraag stelt. Hij fotografeert en peilt de stad en gaat nog verder: hij gebruikt er voorwerpen uit om zich de stad beter eigen te kunnen maken. Zijn werk is dan ook opgebouwd uit bij elkaar gesprokkelde voorwerpen uit aan die stedelijke ruimte. Elk voorwerp leeft en draagt een stukje geschiedenis en een eigen verhaal in zich. Ludovic Menneson ziet zichzelf als de stem van die voorwerpen en verteller van hun verhalen en geschiedenis.Voor PARKunst maakte hij "La Toile" (2014); een landschapsinstallatie bestaande uit een droogmolen die in het midden van een waterpartij in het Park van Woluwe staat. De inplooibare metalen structuur is versierd met ontelbare gekleurde wasknijpers. De kleurstippen zorgen, net zoals in een impressionistisch schilderij, voor een unieke accentuering van het landschap. "La Toile" heeft veel weg van een surrealistisch en poëtisch schilderij dat kan bewonderd worden vanop de oever en met een uit de toon vallend en gekleurd object als centraal punt. Als kunstwerk zweeft het ergens tussen het impressionisme, de land art en ready-made beeldhouwkunst, tussen stad en natuur, tussen het privé- en het gemeenschapsleven. Het verweeft de openbare ruimte van het park met de privéruimte van een tuin waar men, beschermd tegen de nieuwsgierige blikken van voorbijgangers, de was ophangt.

Olivia Mortier (BE)
Olivia Mortier (1978) legt zich hoofdzakelijk toe op het bestuderen van de grondvorm van het woonhuis zoals het in de hedendaagse kunst wordt opgevat. Daarvoor gebruikt ze verschillende materialen en kanalen; keramiek, geluid, gravure… Haar activiteiten en werk beperken zich niet tot haar atelier. Ze realiseert verschillende werken in situ, voornamelijk in natuurlijke omgevingen. Hoewel ze zich meer en meer toelegt op het werken met keramiek, werkt ze de vraag over de grondvorm van een woonhuis uit naar het individuele niveau en de relatie tussen het individu, het gebied waarbinnen hij leeft en de beperkingen ervan. De focus verschuift dus van uitbeelding van zichzelf naar de toegang tot de ruimte die individuen van elkaar distantieert. Olivier Mortier maakte voor PARKunst het werk "Identité", een impressie van elementen die allemaal een link hebben met het Park van Woluwe.

Cathy Weyders (BE)
Cathy Weyders studeerde af aan het ERG en kreeg in 2005 de Prix de la Jeune Scuplture van de Franse Gemeenschap. De inspiratie voor haar artistieke werk haalt ze onder meer uit haar overwegingen en ideeën over het milieu. Haar benadering van ruimte wordt beïnvloed door de concepten 'territorium' en 'toevluchtsoorden'. Met haar werk tast Cathy Weyders de betekenis en invulling af van begrippen als bescherming, kwetsbaarheid, verankering, het momentane,.. Cathy Weyders ontwikkelt een eigen esthetisch universum rond twee thema's: het lijden van schipbreuk en redding. Water zit dan ook in haar werk verweven; ze realiseert grote sculpturen van reddingsboeien en regenkledij. Haar werk is een artistieke overpeinzing van het mens-zijn, van de kwetsbaarheid van evenwicht. Het is een metafoor voor een wereld die langzaam maar zeker vergaat. Op PARKunst stelt ze op een van de vijvers van het Park van Woluwe drie werken voor: "Batomium", "Atomic" en Nœud de carrick (2010). Croussepark (Bosstraat 11)Alice Gadrey, Caroline Servais

Alice Gadrey (F)
In de wereld van sculpturen en installaties springen de werken van Alice Gadrey (1984, Parijs) in het oog als bonte kunstwerken waarin elk element een eigen autonomie en een eigen formele en conceptuele eigenheid krijgt. Dankzij deze werkwijze krijgt elk werk een hoogsteigen karakter dat niet terug te brengen is op het kunstwerk als geheel. "Het is geenszins de bedoeling om de traditionele parameters die door de beeldhouwkunst als beschrijvende kenmerken worden aangehouden, te synthetiseren. In haar benadering van sculpturen en installatie dwaalt Alice Gadrey van de ene problematiek naar de andere. Dit dwalen is gekruid door een voorkeur voor het paradoxale; het is een universum waar kwetsbaarheid en soliditeit elkaar ontmoeten, waar evenwicht en gevaar elkaar in het nauw drijven. Gadrey werkt aan haar oeuvre zoals een experimentele archeologe; ze presenteert haar werk aan de toeschouwer als een geheel van gevoelige reconstructies." Anthoni Dominguez

Caroline Servais (BE)
Caroline Servais genoot een opleiding aan de Academie voor Schone Kunsten in Namen. Haar artistieke benadering vertoont enige verwantschap met het werk van de beeldhouwer Giuseppe Penone. In haar eigen werk roept Caroline Servais vooral indrukken op, en verwijst ze naar de overblijfselen… Voor PARKunst maakte ze "Cursive" (2014), een installatie op een boom in het Croussepark. "Mijn belangrijkste inspiratiebron is de natuur. Ik vind er ook mijn basismateriaal, met name hout. Bij het uitwerken van de vorm van een kunstwerk of bij de afwerking ervan tracht ik een link te behouden met het oorspronkelijke stuk hout. Als startpunt zoek ik vaak een imperfectie, een scheur in het hout bijvoorbeeld. De sculptuur kan daarna geassocieerd worden met een andere werkstuk om zo de ruimte te creëren om te praten over evenwicht, over leegte, maar ook over de volheid van dingen…" Caroline Servais. Het gemeentehuis en haar onmiddellijke omgevingJérôme Considérant, Romina Remmo, Stéphanie Roland, Thierry Verbeeck

Jérôme Considérant (BE)
Jérôme Considérant werd geboren in 1977 en studeerde af aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel. Vanuit een surrealistische en enigszins eigenzinnige visie op verkeersborden en wegwijzers speelt Jérôme Considérant met de gebruikelijke codes en tradities. Zijn werk is doorspekt met humor en stelt de kunstgeschiedenis en de manier waarop wij naar de wereld kijken scherp in vraag. "Het bewerken en ombuigen van beelden doet ons, met een glimlach en onverhuld, denken aan de ecologische wanorde, aan de lusteloosheid en houding van de figuren uit de hedendaagse kunst, de gadget-dictatuur, de absurditeit van ons consumptiegedrag. Kortom, aan het leven van vandaag. Zijn werk spreekt over de Sisyphus-mythe van de supermarkt, over de ene set morele codes die plaats maakt voor een andere en over zoveel andere dingen die hij verwijst naar zijn visuele encyclopedie die er ten onrechte wat saai uitziet maar desalniettemin zo persoonlijk is."

Romina Remmo (BE)
Romina Remmo (1982) studeert af aan de hogeschool voor kunst ESAPV (Mons). Ze verkent verschillende paden om een zeer persoonlijke zintuiglijk register te ontwikkelen. Haar aanpak is veelzijdig: schilderkunst, fotografie, textielvoorwerpen of geschreven werk. Romina Remmo heeft tentoongesteld in het Iselp, BPS 22, het Ianchelevicimuseum, de Anciens Abattoirs te Mons. In Namen nam zij deel aan de tentoonstelling “Un air de Wallonie” die, op initiatief van Lieux-Communs, rond Jacques Charlier een panorama schetste van de huidige creatie in Wallonië. In het Gemeentehuis van Sint-Pieters-Woluwe stelt ze een kunstverdeler, verspreider van cultuur tentoon, de “Distributeur d’art, diffuseur de culture" (2012) die net als een snoepautomaat werkt op echte muntstukken. Hier verdeelt hij kunstwerken met betrekking tot het universum van PARCours-PARKunst.

Stéphanie Roland (BE)
Stéphanie (1984) Roland studeerde aan La Cambre. Ze laat de grenzen evenals de traditionele bakens tussen werkelijkheid en de fictie vervagen in haar fotografie, haar installaties en video's. Ze introduceert een vorm van onwerkelijkheid en mysterie die een storende en verontrustend wereld creëert.Ze wordt door Simon Baker, conservator voor de fotografie en de internationale kunst aan het Tate Modern (Londen) verkozen tot een van de internationale HSBC-prijs voor fotografie 2014. Ze stelde tentoon in de Botanique, in Buenos Aires en in Tarragona. Ze had voor de vzw Lieux-Communs al deelgenomen aan een tentoonstelling in de kerk Saint-Loup van Namen, “Les Confessions”, met name samen met Koen Vanmechelen. Voor PARCours-PARKunst realiseerde ze een fotografische installatie “Célébrations, _ _ : _ _” (2014) op drie grote ramen van de rechtervleugel van het Gemeentehuis, dichtbij de ingang van W:Halll. 

Thierry Verbeeck (BE)
De kunstenaar Thierry Verbeeck ( 1981 ) presenteert interactieve installaties waar iedereen wordt verzocht om uit zijn rol als “toeschouwer” te treden. Hij stelde al in Bozar tentoon, in het “Centre de la Gravure” van La Louvière en in het Waals Parlement. De artistieke benadering van Thierry Verbeeck stelt vragen bij de onrust veroorzaakt door de nieuwe media, op het vlak van de schepping, het werk, de menselijke relaties, het dagdagelijkse... voor PARCours-PARKunst maakte hij een nieuwe installatie “Interface” (2014). “In de massacultuur die op interactie steunt, is alles goed om debat te voeren, of het nu officiële informatie of het privéleven betreft. De bezoeker wordt meteen in het werk geworpen. Hij zal zo in het werk kunnen ‘stappen’ en elke seconde de samenstelling ervan kunnen veranderen. Net als in de digitale wereld zal zijn beeld worden onderworpen aan de goedkeuring/afkeuring van personen vertegenwoordigd door handen in diverse universele uitdrukkingen.” Gemeentelijke groene ruimtes(Monsantopark, Croussepark, Tuin van de residentie Koning Boudewijn, Esplanade en ‘rozentuin’ van het Gemeentehuis): kunstketen ‘Azulejos- Złote myšli’ van Ania Zuber 

Ania Zuber (PL)
Ania Zuber kan buigen op een groot aantal tentoonstellingen, brede ervaring met muurschilderingen en performances in Polen, Frankrijk en België. Voor PARKunst maakte ze een reeks van kleine keramische tegels met teksten die gelinkt zijn aan het thema van PARKunst. De tegeltjes worden verspreid over de verschillende parken tentoon gesteld. Op die manier weeft deze serie „Azulejos / Złote myšli” (2014) zich als een artistiek net doorheen de tentoonstelling. Azulejos verwijst in de Spaanse en Portugese cultuur naar een één of een geheel van versierde aardewerken tegeltjes. Złote myšli betekent zoveel als ‚woorden van wijsheid’.“Geïnspireerd door de azulejos creëerde ik een reeks tegeltjes met gezegden en decoratieve motieven. Het doet was een hedendaagse, moderne reeks ‚azulejos' te ontwerpen die verwijzen naar twee mogelijke visies op het leven: een naïeve/optimistische visie en een realistische/pessimistische visie. Ik heb een tegelparcours van ‚wijze gedachten’/wijze uitspraken/wijze woorden gemaakt dat door de verschillende parken loopt. De centrale vraag waarrond deze hele reeks is opgebouwd gaat over de relatie tussen de mens en zijn omgeving.”